Żeby posunąć naprzód pracę, trzeba być samotnym.

Susan Sontag, książka „Pod znakiem Saturna” (s.134).

Adam Asnyk przywołany w książce „Los Chuligans” Dario Romanoli (2021):

Młodości sen, uroczy sen

Roztacza krąg cudownych scen,

Wśród których walczym na przedzie,

I złotem lśniąc

Szlachetnych żądz,

W kraj bohaterstwa nas wiedzie.

Z młodości mar, skrzydlatych mar,

Tak szybko złudny znika czar,

Tak mało życie nam ziszcza!

Topnieje we łzach

Fantazyi gmach

Zostaną gruzy i zgliszcza!

Ken Sleight na łamach książki Jona Krakauera „Wszystko za życie” (na obrazku kadr z filmu o takim tytule):

(…) Widzi pan, lubimy towarzystwo, tylko że nie jesteśmy w stanie tolerować ludzi zbyt długo. Dlatego wyruszamy, gdzieś przepadamy, wracamy na trochę, a potem znowu spieprzamy (…).

„Fragmenty winem poplamionego notatnika”, ze zbioru tekstów Charlesa Bukowskiego:

W Los Angeles (tu podłóż sobie swoje miasto) roi się od dziwaków, można mi wierzyć. Mnóstwo jest takich, którzy nigdy nie byli na autostradzie o 7:30 rano ani nie odbili karty w pracy, nawet nie mieli żadnej roboty i nie zamierzają się o nią starać, nie mogą, nie umieją, prędzej umrą, niż będą żyli konwencjonalnie. W pewnym sensie każdy i każda z nich jest geniuszem na swój sposób, walczy z oczywistością, płynie pod prąd, traci rozum, żyje trawką, winem, whiskey, sztuką, samobójstwem, czymkolwiek oprócz wspólnego mianownika. Upłynie trochę czasu zanim wszystkich nas zrównają z ziemią i zmuszą do kapitulacji. Gdy patrzycie na ratusz w śródmieściu i widzicie tych wszystkich porządnych, wartościowych obywateli, to lepiej nie wpadajcie w melancholię. Bo jest napór, jest całe plemię ludzi szalonych, głodujących, pijanych, stukniętych i cudownych. Poznałem wielu z nich. Jestem jednym z nich. Przyjdą nowi. Miasto nie jest jeszcze zdobyte. Śmierć przed śmiercią to obrzydliwość. Dziwacy wytrwają, wojna będzie się toczyła dalej. Dziękuję.

„Niekończąca się opowieść” (1984), mały chłopiec Atreyu spotyka wilka, Gmorka – przedstawiciela Nicości:

(…) Gmork: – Fantazja nie ma granic.

Atreyu: – To nieprawda, kłamiesz.

– Głupcze. Czy niczego nie wiesz o Fantazji? To świat ludzkich wyobrażeń. Każda część, każda istota jest elementem, częścią snów i nadzieją ludzkości. Dlatego nie ma granic.

– Dlaczego więc Fantazja umiera?

– Gdyż ludzie zaczęli tracić nadzieję i zapominają o swoich snach. Dlatego Nicość powiększa się.

– Czym jest Nicość?

– To pustka, która pozostała. To jak rozpacz, która niszczy nasz świat, a ja próbowałem jej pomóc.

– Dlaczego!?

– Ludźmi, którzy nie mają nadziei można łatwo sterować, a ten kto ma kontrolę – ma władzę (…).